Krawat w rozmowie ze
stryczkiem dowodzi swojej przydatności: że można go na różne sposoby formować,
zacieśniać, rozluźniać itp. Stryczek odpowiada mu, że wychodzi z założenia „raz
a dobrze”.
Czytamy książkę jako
dziecko, potem jako młodzieniec, jeszcze potem jako dorosły, jako starzec – za
każdym razem dokopujemy się do czegoś
nowego, do czegoś, czego kiedyś w niej nie dostrzegaliśmy, często także nie
dostrzegając dzisiaj tego, co kiedyś było dla nas podczas czytania tej książki
najważniejsze. Bywa i tak, że w zależności od tego, czego szukamy, w zależności
od nastawienia, od tematyki aktualnie nas zajmującej za każdym razem to coś,
czego poszukujemy, odnajdziemy, a przynajmniej na jakiś trop natrafimy. Taka
książka (tutaj książka jako przykład) czymś w rodzaju przewodnika po życiu być
może.
Owe klucze i wytrychy to
coś odwrotnie innego jest (bywa) – przy czym więcej sympatii mam dla wytrycha
niż dla klucza. Weźmy klucz do szczęścia – wynajdując go zamykamy jednocześnie
owo szczęście w pewnych ramach. Niech w nim (kluczu) i tysiące ząbków będą, to
jednak zdarzyć się może, że tego tysiąc pierwszego zabraknie. Z wytrychem
inaczej, chociaż zapominać nie można, że i on jedynie określone typy zamków
może otwierać. Te wszystkie poradniki w stylu „Jak być...”, „Jak zostać...”,
„Jak osiągnąć...”, „Jak zdobyć...” kojarzą mi się z takimi kluczami, co to niby
coś otwierać powinny, co to w sumie, i owszem, trafiają, lecz „jak kulą w
płot”. No, nie do końca tak, bo przecież kasa trafia do kieszeni autora.
Obejrzyjmy słowo kluczyć, czyli zawarty (zamknięty) w nim
sens (a może treść). Kluczenie to także obracanie się w pewnym rewirze,
obszarze – można rzec: kluczę, bo zgubiłem drogę. Bo kluczyć to jednocześnie
inne obszary (czyli te poza tym obszarem, w którym się miotam) wykluczać. A
nawet jeszcze gorzej, bo znaczyć to może, że nie zdajemy sobie sprawy z tego,
że inne być mogą. A może to i lepiej – bo gdy klapki na oczach mamy… bo
przecież bezpieczniej jest w małym się zgubić niż w dużym zagubić. Bo łatwiej
chyba w małej klatce się odnaleźć niż w wolnej przestrzeni, kiedy to myśl i
dusza na wszystkie strony popędzają.
Gdyby Życie nie polegało
na przekraczaniu zastanych granic, na wychodzeniu poza pewne ramy, to zapewne
już w zarodku byłoby zaprzeczeniem siebie. Weźmy przykłady przyziemne – te
wszystkie krnąbrne, nieposłuszne, ciekawskie, wścibskie dzieci, które raczkują,
następnie chodzą, i ciągle przeciągle zadają głupie pytania. Pani w szkole skarży się na Jasia, że się wierci,
że energia go rozpiera, że nie uważa, że nie słucha, że nie może się
skoncentrować. Bo przecież pani... bo przecież dorośli chcą to pulsujące w
dzieciach Życie zakluczyć, pod klucz
zamknąć w imię jakichś niby to praw i zasad, które niby tym właśnie Życiem
kierują. Ale przecież i my dorośli (biologicznie) także sobie nawzajem takie
pęta w postaci naszych osobistych ideałów na nasze dusze nakładamy. W
psychologii mówi się o tendencji (w
nas) do zamykania rezultatów poznania w
postaci wyraźnych struktur, ale – pamiętać należy – mówi się także o umyśle otwartym. A może taki otwarty umysł jest już także w czymś
zamknięty, czyli w sobie samym, bo zamknięty właśnie w kategorii umysłu, który
przecież z czegoś wynika, czyli np. z otwartej i rozdartej duszy, czyli z
takiej właśnie natury duszy, a ta z kolei z natury Natury (Przyrody). Bo Życie
jest jedną z cech, jednym z przejawów Natury, bo przecież nie w odizolowaniu od
tej Natury powstało, której – przecież – płodem (dzieckiem) jest.
Każdy ma swojego robaka,
który go toczy – swoje ramy i klapki.
30 listopada 2003
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz