paradizo en la pilolo - raj w pigułce

Raj w pigułce

Wielki market. Długie schody ruchome w dół, nienadążające jednak za moim bystrym ześlizgiem na jednej nodze. Na prawej. Lewą miałem kontuzjowaną, ale gipsu nie widziałem… Wiem, pamiętam, teraz się przypomniało – skurcz opanował całą podeszwę stopy. Na dole przed schodami, czyli już za nimi, barierka oddzielająca miejsce na wózki sklepowe. Wybijam się w tym pędzie, lecę sobie kilka metrów ponad koszykami i ląduję w koszyku wózka trzymanego przez jakieś dziecko. Przemieszczający się ludzie nawet nie zwracają na mnie uwagi. To nie pierwsze już w mojej karierze zjeżdżanie w ten sposób Ześlizguję się po grzbietach stopni, co kilka grzbietów, bo nad niektórymi przemieszczam się w powietrzu. Jestem ruchem – płynnym, dynamicznym. Doskonałym. Podobnie z lądowaniem, tzn. płynne ono, miękkie, elastyczne.

Ścieżki na stromych pagórkach, ale nie zimą. Lato. Skurcz cały czas trzyma. Wiem, że to górka z dzieciństwa, lecz teraz inna, bo zalesiona, a ścieżki kręte i strome. Mknę na tej jednej nodze jak mistrzowie na desce po śniegu. Ale salt nie robię. Po zjeździe do dna siodła podjeżdżam na próg jak Małysz, ale zeskoku nie widzę. Dopiero po odbiciu się z progu dostrzegam w dole przepaść. Nie za wielką, ale przepaść. Ląduję, szybkości zjazdu przy tym nie wytracając, i pędzę dalej. Muld głębokich i wysokich na kilka metrów, albo i pięter, ci tutaj dostatek, tyleż i przepaści, znaczy tych wgłębień siodeł. A ja szaleję w pędzie, bez żadnego lęku wysokości. Wjeżdżam na moją ulicę. Jak kiedyś, zimową porą na sankach z tej naszej górki Piaskową Górą przez nas zwaną. Mijam sąsiada z żoną, a ten pyta… jego pytanie do oddalającego się mnie dochodzi… pyta o ten skwerek, na który do Budżetu Obywatelskiego złożyliśmy wniosek. Odpowiadam, na chwilę się zatrzymawszy, że w środę, czyli jutro, okaże się, czy projekt przeszedł. Skąd sąsiad wiedział, nie wiem, przecież mu o tym nie mówiłem. A poza tym skleroza porządnie go opatula, w ostatnim czasie coraz ściślej.

Wchodzę do ogródka. Gałęzie jabłonki zwisają prawie do ziemi, trawa po pas, przejść trudno. Wchodzę do korytarzyka, siadam na podłodze, zdejmuję łyżwy, te z dzieciństwa, przykręcane do butów. Łyżwy lodówki. A przecież jest lato, nie miałem łyżew podczas zjazdów. Siostra w łazience się krząta, za chwilę przychodzi mamuśka. Pyta, czy jestem zdrowy, bo ostatnio jakoś dziwnie wyglądam, nieco inaczej…

Wiem! Dzisiaj imieniny Jana, dzień w którym i ona imieniny obchodziła. Zostawiam łyżwy i idę do kwiaciarni. Skurcz stopy odszedł w niepamięć. Myślę: kasy wprawdzie mało mam, ale matce kwiaty trzeba kupić. Tak zresztą bywało i poprzednio, gdy żyła. Potrafiłem za ostatni grosz kwiatki kupić, przeważnie storczyki. Mówiła: „po co?”, ale się cieszyła – szczerze się cieszyła, udawać nie potrafiła. Szedłem do kwiaciarni, którą kilka miesięcy temu zlikwidowano, teraz alkohole i coś jeszcze tam sprzedają.

wyzuwanie się z uczuć

Podtytuł: Dziurawe skarpetki po spacerze w nowych butach.

Po chwili zastanowienia bez mrugnięcia okiem skarpetki dziurawe wyrzuciłem... no, niezupełnie. Już nad woreczkiem do śmieci je trzymałem, ale że wreszcie do małych porządków się zabrałem, tzn. kilka papierków do kosza wyrzuciłem, pomyślałem, że zanim skarpetki wyrzucę, to wykorzystam je jako ściereczkę do kurzu, bo i na parapecie chcę nieco sprzątnąć. A więc zamiary mam ambitne, bo i półeczkę i parapet, do którego ta półeczka przylega, chcę ładnymi zrobić.

Do tyłu, czyli twarzą na pokój się nie odwracam, bo wtedy chęć do porządkowania mi odchodzi, gdyż nie mam pojęcia, od czego zacząć.

Czyli plecami do pokoju się odwracam, nawet - dosadniej, ale i delikatnie mówiąc - tyłkiem.

Dzisiaj cały happy jestem.

A dlatego taki jestem, bo wolne mam! Wczoraj, w niedzielę, „służbę” miałem, więc ta niedziela jest u mnie dzisiaj.

Tylko ryczące za oknem silniki samochodów przypominają, że to nie niedziela. Ciszy za oknem mi brak. Psiakrew!

Temat mi chodzi na pisankę. Czyli ten aktualny, ostatni, świeży. Prawie codziennie jakiś mam, ale umykają one przez te cholerne wyjścia, no i teraz jeszcze piłeczka na pierwszym planie jest. O wyzuwaniu, o wyzuciu się z uczuć myślałem. Tylko nie wiem, jaka to „-landia” miałaby być, bo np. „szuflandia” łatwo daje się utworzyć, ale jak to, tę „–landię”, z owym "wyzuciem" połączyć? Bo w sumie o remanent uczuć idzie. I aby nie uogólniać, założyłem, że o moje uczucia idzie, żadne tam filozofowanie, tzn. krok po kroku, jedno po drugim eliminuję je z mojego życia emocjonalnego. Taki zabieg science fiction.
A wszystko po to, aby spokojne życie wieść.
Czyli wchodzę ci ja sobie do tej graciarni z uczuciami, emocjami, wspomnieniami, nostalgiami, pożądaniami... no, kurna, pełno tego, potykam się o te szpargały co pół kroku. Po remanencie "szpargalnia" lśni, jest cała pusta, pełna pustości. I to, ta pustka, to jestem ja po remanencie. Leżę wyzuty z wszystkiego, pobieram pokarm i napoje, leżę beznamiętnie, nawet na błękitne niebo za oknem nie spoglądam, bo żadnych uczuć we mnie nie wzbudza, podobnie z potokami, z lasem, z plażą - wszystko mam w d… Tym samym jestem już niczym jakiś mędrzec, pustelnik, albo jaki inny odludek.

Żadne namiętności mną nie miotają, żadne tęsknoty. Nic!

I jestem wolny.
Jak zdechły ptak!

 (zdjęcie z Internetu)